حمایت از مظلوم، در فرهنگ اسلام
امام علی (ع)در آخرین وصایا در بستر شهادت به فرزندانشان تاکید مى کنند که همواره دشمن ظالمان و یاور مظلومان باشند، «کُونا لِلظّالِمِ خَصماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوناً».
امام علی(ع) در نامه53 خود به مالک اشترصریحاتوصیه مى کنند که بخشى از وقت خود را در اختیار نیازمندان بگذار و درهاى دارالاماره را بگشاى و پاسبانان را کنار بزن تا مردم آزادانه با تو تماس بگیرند و نیازها و مشکلات خود را بى واسطه با تو در میان بگذارند.
سپس مى افزایند: این به خاطر آن است که از پیغمبر اکرم (ص) بارها این سخن را شنیدم که مى فرمودند: «لَنْ تُقَدَّسَ اُمَّهٌ لایُوخَذُ لِلضَّعیفِ فیهِا حَقُّهُ مِنَ الْقَوىِّ غَیْرَ مُتَتَعْتِع»؛ (امّتى که حقّ ضعیفان را از زورمندان با صراحت نگیرد، هرگز پاک نمى شود و روى سعادت را نمى بیند).(2)
سراسر زندگى امام (ع) و حوادث جالبى که در حیات آن حضرت واقع شد، نشان مىدهد که در عمل نیز همیشه به این اصل اساسى وفادار بودند و لحظه اى در انجام دادن آن کوتاهى نفرمودند.
در خطبه دیگرى از نهج البلاغه همین معنا با تعبیر داغ و پرجوش دیگرى آمده است؛ مى فرمایند: به خداسوگند! داد مظلوم را از ظالم مى گیرم و افسار ظالم را مى کشم تا وى را به آبشخور حق وارد سازم، هر چند کراهت داشته باشد.