نسل‌فردا: چهل‌ودومین نشست پاتوق فیلم کوتاه اصفهان به اکران و نقد سه فیلم کوتاه و رونمایی از فیلم «شعله»، ساخته مجتبی اسپنانی اختصاص دارد. سرپرست پاتوق فیلم کوتاه اصفهان اظهار کرد: پاتوق فیلم کوتاه اصفهان، در بخش نخست برنامه این هفته خود، سه فیلم کوتاه «۱۵_۱۹» به کارگردانی مهدی تنگستانی، «آوا» ساخته سهند کبیری و «مردی که آنجا نبود» به کارگردانی عطا مجابی را اکران می‌کند. در بخش دوم این نشست نیز مراسم رونمایی از فیلم کوتاه «شعله» به نویسندگی و کارگردانی مجتبی اسپنانی برگزار می‌شود. در خلاصه داستان این فیلم آمده است: برای افغانی‌ها، شعله فقط یک فیلم نیست، حتی در جنگ.

نمایش «ایران» به کارگردانی عاطفه نقوی در سالن سعدی حوزه هنری اصفهان به صحنه رفت. نمایش «ایران» که در ایام‌اله دهه فجر با نام «ترانه‌های انقلاب» در جشنواره تئاتر روح‌اله مورد توجه قرار گرفت و از برگزیدگان این جشنواره بود، با حمایت حوزه هنری اصفهان در سالن سعدی روی صحنه رفته است. این تئاتر که به شیوه مونولوگ اجرا می‌شود به آخرین روزهای سال ۵۷ و حوادثی که منجر به انقلاب اسلامی شده است، می‌پردازد و حادثه سینما رکس آبادان و میدان ژاله محوریت موضوع اصلی این نمایش است. عاطفه نقوی، سیاوش مشتاقی، ساناز اباذری، ملیحه نریمانی و امیر مختاریان در این تئاتر به ایفای نقش پرداخته‌اند.

نمایش «کدو قلقله‌زن» به نویسندگی و کارگردانی امید اجاقی به‌عنوان تنها نماینده اصفهان در دهمین جشنواره تئاتر منطقه‌ای کودک و نوجوان خوزستان حضور دارد.
کارگردان این نمایش ضمن اعلام این خبر اظهار کرد: دهمین جشنواره تئاتر منطقه‌ای کودک و نوجوان خوزستان، در شهر دزفول برگزار می‌شود و از بین ۵۱ اثر رسیده به دبیرخانه این جشنواره تعداد هشت اثر موفق به راهیابی شدند که «کدو قلقله‌زن» نیز یکی از آن‌هاست. امید اجاقی تصریح کرد: این جشنواره از ششم تا هشتم اسفندماه در شهر دزفول برگزار می‌شود.

شنیدن نام همایون اسعدیان کافی است تا با سرعت باورنکردنی خودم را به محل کتابخانه مرکزی برسانم و بتوانم ضمن ملاقات، گفت‌وگویی پیرامون فیلم‌ها و ایده‌های او داشته باشم. اسعدیان را همه با «طلا و مس» بی‌نظیرش می‌شناسند. به قول خودش ساخت این فیلم موجبات خشنودی و رضایت او را نیز فراهم کرده است و حتی می‌گوید: «اگر بمیرم خوشحالم که با این فیلم اثر جاودانی از من باقی ‌مانده است.» اما فیلم‌های دیگری نیز دارد که در ذهن مخاطب نقش بسته است؛ ازجمله فیلم «آخر بازی» و بعدها فیلم «یک روز به‌خصوص» و حتی «بوسیدن روی ماه» که از او کارگردانی بی‌مانند ساخته، کارگردانی  که عنصر انسانیت و اخلاق را سرمنشأ بسیاری از آثار خود قرار داده است. آنچه در ادامه می‌‌خوانید گفت‌وگوی صمیمی با این فیلم‌نامه‌نویس درزمینه فیلم‌ها و دوران فیلم‌نامه‌نویسی اوست:
 شما در فیلم‌نامه‌‌نویسی مهارت ویژه‌ای دارید که در بسیاری از فیلم‌های‌تان به‌وضوح مشاهده می‌شود؛ اما از تمام این فیلم‌نامه‌ها که بگذریم فیلم «کلاه‌قرمزی و پسرخاله» برای تمام کودکان دهه شصت یک خاطره شیرین است که با فیلم‌نامه شما و کارگردانی ایرج طهماسب تهیه و پخش شد. می‌خواهم در رابطه با چگونگی ورود به این بخش بگویید.
اسعدیان: این فیلم به‌واسطه ارتباطی که من با آقایان طهماسب و جبلی داشتم، شکل گرفت. این دو مهارت خاصی در نگارش فیلم‌نامه برای تلویزیون داشتند؛ اما برای فیلم‌نامه سینمایی نیاز به یک فیلم‌نامه کانالیزه شده‌ بود؛ بنابراین با توافق به‌عمل‌آمده بنده به‌عنوان مشاور تولید پروژه و مشاور کارگردان فعالیت خود را آغاز کردم، ایده‌ها از طرف آقای طهماسب بود و من با یادداشت‌برداری و مرتب‌کردن نظرات آنان و درنهایت یاری این دو عزیز موفق به نگارش فیلم‌نامه شدم که منجر به تولید فیلم‌نامه خوبی شد.
در مراحل فیلم‌برداری نیز همراه آنان بودم و نتیجه آن خیلی خوب از آب درآمد و در آن زمان با استقبال زیادی از سوی مردم روبه‌رو شد؛ حتی خودم نیز معتقدم که فیلم «کلاه‌قرمزی و پسرخاله» از تمام فیلم‌های دیگر این مجموعه بهتر بود.
بیشتر آثار شما در بسترهای اجتماعی و ناهنجاری‌هایی که در جامعه مشاهده می‌شود شکل می‌گیرد که البته عنصر اخلاق سرآمد تمام این فیلم‌ها بوده و هست، دیدگاه شما درباره مسائل اجتماعی چیست؟
اسعدیان: زمانی سراغ ساخت یک فیلم می‌روم که ببینم موضوعی آزارم می‌دهد؛ حال این مسئله اجتماعی باشد یا اقتصادی و... به‌طورمثال، ایده فیلم «آخر بازی» که آن را خیلی دوست دارم به‌واسطه دیدن یک خواب در من ایجاد شد. در خواب من با یکی از دوستانم درگیر شدم که در حین درگیری دوستم را هل دادم و ناگهان سر او به کمد چوبی کنار دیوار اصابت کرد و سبب مرگ او شد. در خواب من از خانه فرار کردم؛ درحالی‌که دچار آشفتگی روحی فراوانی بودم. این خواب دستمایه نگارش این فیلم‌نامه شد که چقدر یک اتفاق کوچک می‌تواند سرنوشت یک انسان را تغییر دهد و این همان عنصر تصادف است که در تمام لحظات زندگی ما وجود داشته و عامل تأثیرگذار در بسیاری از اتفاق‌های مهم زندگی است.
تنها همین خواب سبب ساخت این فیلم شد؟
اسعدیان: در ابتدا روی همین خواب تمرکز داشتم؛ اما مبحث آزاردهنده دیگر برای من «ریاکاری» بود، چیزی که در جامعه ما رواج دارد و کودکان از زمانی که وارد اجتماع می‌شوند یاد می‌گیرند که ریاکار باشند و این ریاکاری همواره در ذهن من وجود داشت و من را آزار می‌داد.
در فیلم «آخر بازی» از این عنصر استفاده کردم، در صحنه‌ای حامد بهداد را نشان می‌دهم که دکمه لباس خود را بسته است؛ اما به مخاطب نشان می‌دهم که او از این کار احساس ناراحتی می‌کند و معذب است؛ درواقع اینجا او خودش نیست و بنا به دلایلی مجبور است این کار را انجام دهد.
بنابراین شما به رئال‌بودن فیلم علاقه زیادی دارید. به عبارتی معتقدید آنچه در فیلم بیان می‌شود باید در بستر اجتماع هم قابل‌مشاهده باشد؟
اسعدیان: در فیلم‌های من این‌گونه است؛ اما واقعاً این‌گونه نیست که بخواهم بگویم فقط فیلم‌های رئال خوب است و نباید داستان تخیلی ساخت. در فیلم‌های رئال باید تماشاچی موضوع فیلم را احساس کند، با آن همراه شود و حتی آن را با زندگی خود مقایسه کند؛ اما اگر در بستر جامعه چنین چیزی نیست و یک فیلم کاملاً تخیلی است باید از ابتدا فیلم‌ساز یک کد به تماشاگر بدهد. با این کار بیننده متوجه می‌شود با یک داستان تخیلی روبه‌روست و به‌دنبال واقعیت در آن نخواهد بود.
به‌طورمثال، در فیلم «آرایش غلیظ» ساخته حمید نعمت‌اله یا فیلم «اعترافات ذهن خطرناک من» ساخته هومن سیدی در ابتدا به تماشاگر گفته می‌شود که این فیلم کاملاً تخیلی است و تو با این کد می‌توانی این فیلم را تماشا کنی.
شما در ساخت سریال هم فعال بوده‌اید و سریال موفق «راه‌ بی‌پایان» را ساختید که در زمان خود بیننده زیادی داشت، نحوه شکل‌گیری این داستان چگونه بود؟
اسعدیان: راه بی‌پایان با نویسندگی علیرضا بذرافشان و مهدی شیرزاد همراه بود. زمانی که فیلم‌نامه به دست من رسید احساس کردم بخش‌هایی از آن را درک نمی‌کنم، رابطه عاشقانه‌ای در فیلم‌نامه بود که من آن را احساس نکرده بودم؛ بنابراین لازم بود حس مشترک دختر و پسر داستان را درک کنم و با آنان کنار بیایم.
اشکال فیلم‌نامه درام نبودن آن بود. ببینید زمانی که شما کتاب حافظ را می‌خوانید ضمن لذت‌بردن از اشعار الهی و شاعرانه حافظ در زیر لایه‌های پنهان آن به دوران تاریخی که حافظ در آن زندگی کرده نیز سفر می‌کنید. درواقع اشکال ما در فیلم‌نامه‌ها این است که قادر نیستیم حرف‌ها و زندگی را با یک درام خانوادگی بیان کنیم و تنها به‌دنبال مسائل پیچیده و فلسفی هستیم که این به روند قصه‌گویی ما ضربه می‌زند.
در راه بی‌پایان دختر و پسری عاشق هم هستند و بنا به دلایلی این رابطه به‌هم‌ خورده است؛ اما در کنار این داستان عاشقانه، داستانی دیگر در حال رخ دادن است. در اینجا با تولیدکننده پروتز روبه‌رو هستیم که خودش پول می‌دهد تا مافیایی در این زمینه ایجاد شود و این داستان را پیچیده و جذاب می‌کند.
شما درباره قهرمان‌سازی و قهرمان‌پروری صحبت کردید. این عنصر چرا در بسیاری از آثار فیلم‌سازان ایرانی دیده نمی‌شود؟ درحالی‌که در گذشته ازاین‌دست فیلم‌ها بسیار ساخته‌شده و حتی مورد استقبال زیاد نیز قرار گرفته است.
اسعدیان: ما در سینمای قبل از انقلاب قهرمان‌سازی داشته‌ایم؛ نمونه آن را می‌توان در فیلم «قیصر» مسعود کیمیایی مشاهده کرد؛ اما بعد از انقلاب با کشوری روبه‌رو بودیم که در آن زمان دچار اتفاق‌های مهمی شده بود: نخست با انقلاب و دولت جدیدی روبه‌رو بودیم و بعد اینکه بلافاصله جنگ رخ داد و شرایط اجتماعی مردم دچار تغییراتی شد. در آن زمان با مسائل رئال و بسترهای اجتماعی مواجه بودیم که سرشار از قهرمان بود.
البته امروزه این دیدگاه بسیار تغییر یافته و نیاز به قهرمان‌سازی در برخی فیلم‌ها احساس می‌شود؛ اما اشکال این است که بسیاری از قهرمانان ما ابتر هستند. برای ساخت یک درام ایده‌آل نیازمند قهرمان هستیم که این امر به بسترسازی مناسب در این زمینه نیاز دارد.
به موضوع‌های درام و شکل‌گیری قهرمان در آن‌ها اشاره کردید، برای ساخت یک درام خوب باید سراغ چه مؤلفه‌هایی رفت؟
اسعدیان: درام با شک و تردید شکل می‌گیرد و این در فیلم‌نامه درست زمانی اتفاق می‌افتد که فیلم‌نامه‌نویس شخصیت‌های داستان را در یک چالش عمیق قرار می‌دهد که این شخصیت باید با این چالش روبه‌رو شود. یادم است زمانی که فیلم «طلا و مس» را ساختم سیدحسن خمینی از من پرسید: چرا اجازه ندادی سیدرضا به پرستار تمایل پیدا کند؟ آیا ترسیدی؟ بله اینجاست که من از سیدحسن و صحبت‌های او نحوه ساخت درام را آموختم.
دقت کردید چرا ضدقهرمان‌ها جذاب هستند؟ چون اصلاً قابل پیش‌بینی نیستند و این شخصیت‌ها هرچه‌قدر پیچیده‌تر باشند برای مخاطب از جذابیت بیشتری برخوردار هستند. چرا «ایستاده در غبار» برای مخاطب سکانس‌های جذابی دارد؟ چون در فیلم قهرمان داستان «شهید متوسلیان» کارهایی می‌کند که به نظر مخاطب جذاب و شگفت‌انگیز است و این قهرمان به‌هیچ‌عنوان کلیشه‌ای نیست.
در فیلم‌های غربی بارها مشاهده می‌کنیم که فیلمی از یک رمان برداشت‌شده اما این نمونه در ایران بسیار کم است، علت اصلی این موضوع چیست؟
اسعدیان: این به شکل‌گیری ادبیات دراماتیک برمی‌گردد. در آمریکا سالانه هزاران کتاب چاپ می‌شود که به‌شدت سینمایی هستند؛ اما در ایران از این گنجینه محروم هستیم. ایران سابقه خوبی در داستان‌گویی و حتی شعر دارد؛ به‌عنوان‌مثال، داستان‌های هزارویک‌شب یا نظامی گنجوی؛ اما این با ادبیات دراماتیک غرب بسیار متفاوت است. در غرب این ادبیات سابقه چندهزارساله‌ای دارد که ما از آن محروم هستیم.
به خلاقیت در نگارش فیلم‌نامه اشاره کردید، با چه شیوه‌ای می‌توان این خلاقیت را در فیلم‌نامه وارد کرد؟
اسعدیان: خلاقیت در فیلم‌نامه و پیاده‌سازی آن مهم است؛ چه در سکانس‌بندی و چه نوع رفتار انسان‌ها با یکدیگر و برخی اوقات این جابه‌جایی سکانس‌هاست که سبب جذاب‌شدن فیلم می‌شود. درحال‌حاضر خلاقیت در فیلم‌نامه‌ها بسیار کم شده است و سالیان سال طول می‌کشد تا افرادی مانند غلامحسین ساعدی، اسماعیل صادقی و... ایجاد شوند و شاهد فیلم‌های مانند گوزن‌ها، گاو و... باشیم.
از بهترین کارگردانان دفاع مقدس چه کسی موفق شد حس‌وحال جنگ را منتقل کند و به عبارتی آنچه را شما به‌عنوان خلاقیت در فیلم‌نامه معرفی می‌کنید، منتقل کند؟
اسعدیان: به نظر من فیلم «سفر به چذابه» مرحوم رسول ملاقلی‌پور به‌دلیل همان استفاده از خلاقیت در سکانس‌بندی از بهترین فیلم‌هایی است که درزمینه جنگ ساخته شده است. در جایی بازیگر اصلی فیلم در سنگر در حال راه رفتن است که بعد به‌طور ناگهانی به بیست سال پیش حرکت می‌کند، این تداخل زمانی که کارگردان در فیلم به‌کاربرده دیوانه‌کننده است.
ملاقلی‌پور در فیلم‌های خود به‌هیچ‌عنوان دنبال صحنه‌های اکشن نیست؛ بلکه دنبال این قضیه است تا من بیننده را به انسان‌های آن دوران نزدیک کند و از این طریق بتوانم حس و حال آنان را درک کنم.

کارگردان نمایش «سیندرلا و منیژه» گفت: «سیندرلا» یک نام جهانی است، همه ملت‌ها این قصه را می‌شناسند، با دردهای این شخصیت اندوهناک شده و با شادی او خندیده‌اند. به گزارش ایمنا، بیش از شانزده روز است که نمایش «سیندرلا و منیژه» با نقش‌آفرینی بزرگانی چون احمد خوانساری و بیژن گنجعلی در هنرسرای خورشید اجرا می‌شود و فرانک کیانی، نویسنده و کارگردان این نمایش با آمیختن دغدغه‌های گوناگون خود توانسته است نمایشی تلفیقی را بر صحنه، به سمع و نظر مخاطبان خود برساند. وی در رابطه با ایده نوشتن این نمایشنامه به خبرنگار ایمنا گفت: سال‌ها آرزو داشتم که نمایش سیندرلا را روی صحنه اجرا کنم و حس می‌کردم که دختران سرزمینم دوست دارند از نزدیک با این قصه ارتباط برقرار کنند. سیندرلا یک نام جهانی است، تمام ملت‌ها این قصه را می‌شناسند، با دردهای این شخصیت اندوهناک شده و با شادی او خندیده‌اند. این بهانه خوبی بود تا منیژه ما با سیندرلا هم‌سو و هم‌درد شود؛ چراکه هر دو سخت گرفتار و نیازمند معجزه‌اند. فرشته‌ای باید آنان را از دام بلایا برهاند و این‌طور نیز می‌شود. حین پیاده‌کردن این نمایشنامه به این فکر کردم که سیندرلا را با قصه‌ای ایرانی پیوند دهم و معجزه پیداشدن کفش او را در عالم واقع با معجزه‌های دیگری که هر روز رخ می‌دهد و ما گاهی از آن بی‌خبریم، تلفیق کنم.کیانی ادامه داد: در این زمینه مطالعات لازم را انجام دادم و حین کار با فردی به نام آقای اکبری آشنا شدم که یکی از عکاسان بزرگ در حوزه دفاع مقدس، سینما و طبیعت است و آن‌طور که باید و شاید حقشان ادا نشده است. این هنرمند، عکس‌های بسیار زیبایی از مردم افغانستان ثبت کرده و وقتی متوجه شدم هنرمندان افغانستانی فعال شهرمان با وجود اینکه تحصیل‌کرده هستند و رتبه‌های کشوری دارند، مورد آزار و اذیت برخی از هم‌وطنان ناآگاه قرار می‌گیرند، تصمیم گرفتم با تکیه بر مجموع این مضامین قصه «سیندرلا و منیژه» را بنویسم. فریدون خسروی، نویسنده و کارگردان نیز در این مسیر یاری‌گر من بود. این کارگردان با اشاره به موانعی که بر سر راه او بوده است، اظهار کرد: حمایتی برای اجرای این تئاتر سنگین از من نشد؛ اما چون دغدغه آن را داشتم، جنگیدم و نهایت تلاشم را برای به صحنه بردن آن انجام دادم. حدود یک ماه مرحله انتخاب بازیگر طول کشید و سوله‌ای را در اطراف اصفهان برای تمرین چهارماهه گروه اجاره کردم. گروه آکروبات نمایش را نیز به‌صورت جداگانه در یک باشگاه تمرین می‌دادم تا در نهایت «سیندرلا و منیژه» آماده اجرا شد. به جنبه‌های بصری کار اهمیت بسیاری دادم؛ چراکه معتقدم به چشم تماشاگر باید احترام گذاشت و دوست دارم مخاطبانم با حس خوب سالن نمایش را ترک کنند. این نمایش تلفیقی از انیمیشن و تئاتر است، صحنه‌ها و دکور آن قابل پیش‌بینی نیست و موضوع آن تمام طیف‌های سنی را در برمی‌گیرد.
احمد خوانساری، هنرمند پیشکسوت تئاتر که پس از هفت سال با ایفای نقش «وزیر» در نمایش سیندرلا و منیژه به صحنه تئاتر بازگشته است درباره این نمایش اظهار کرد: یکی از دلایلی که موجب شد بازی در نمایش «سیندرلا و منیژه» را بپذیرم این بود که پیوند نسل جوان تئاتر را با نسل گذشته آن حفظ و تقویت کنم و احساس کردم این علاقه به همکاری، در بین جوانان وجود دارد. کارگردان این نمایش کار حجیمی را روی صحنه برده و باید از آن حمایت کرد. مهم‌ترین ویژگی این نمایش مردمی‌بودن آن است و جالب اینکه عکاسی که عکس‌های او به‌واسطه این نمایش بار دیگر در معرض دید عموم قرار گرفته، در یکی از شب‌های اجرا به تماشای ما نشست و بسیار خوشحال شد.خوانساری با اشاره به بار طنز نمایش گفت: تلاش ما بر این بود که حین اجرا موقعیت‌های طنز نمایش را برجسته کنیم، اگر چه تصمیمی برای اینکه نمایش به سمت‌وسوی طنز کشیده شود، نداشتیم.
بیژن گنجعلی، دیگر هنرمند پیشکسوت تئاتر که در این نمایش ایفاگر نقش «شاه» است درباره «سیندرلا و منیژه» اظهار کرد: با توجه به اینکه یکی دو بار در دیگر نمایش‌ها نقش «شاه» را اجرا کرده بودم، پس از خواندن متن، ویژگی‌های خاصی را در این نقش مشاهده کردم و تصمیم گرفتم آن را برجسته‌تر کنم. بسیار خرسندم که یک خانم با تمام وجود وارد این عرصه شده و همچنین در کنار جوانان در نمایش «سیندرلا و منیژه» ایفای نقش می‌کنم.

اجرای نمایش «مثل سوسوی فانوس آویخته» در آموزشگاه تئاتر آدمک فصل جدیدی در شیوه اجرای نمایش در اصفهان را رقم زد. نمایش آپارتمانی «مثل سوسوی فانوس آویخته» به کارگردانی پویان عطایی تا ۳۰ بهمن‌ماه در آموزشگاه تئاتر آدمک روی صحنه است. عطایی، به جای استفاده از سالن‌های موجود در شهر، آستین بالا زده و با دست خالی بخشی از فضای آپارتمانی یک آموزشگاه تئاتر را برای اجرای نمایش خود تجهیز کرده است. گفت‌وگوی ایمنا را با این کارگردان تئاتر می‌خوانید.
  از سوسوی این فانوس آویخته بگویید.
نمایشنامه این کار به قلم محمدرضا کوهستانی نوشته شده و کاری در ژانر اجتماعی و خانوادگی است که به شیوه اجرای ملودرام روی صحنه رفته است؛ به این معنی که تماشاگر با دیدن آن لحظاتی می‌خندد و لحظاتی نیز به فکر فرو می‌رود. بازیگرانی مثل حسن جویره، ابوالفضل شریفی، رحیم ملکی، احسان شهبازی و آذر بهارلو در این نمایش ایفای نقش می‌کنند و مریم دوستی ایرانی به‌عنوان دستیار کارگردان در آن فعالیت دارد.
  گوشه‌ای از فضای یک آموزشگاه چطور ذهن شما را به‌سمت ایجاد فضایی برای اجرای تئاتر برد؟
وقتی متن نمایشنامه آقای کوهستانی را خواندم متوجه شدم که برای اجرای این نمایش به یک خانه نیاز دارم و به خودم گفتم اگر در یک سالن معمولی دکور یک خانه را بزنم هیچ اتفاق خاصی در نمایش من رخ نمی‌دهد. حدود یک سال در آموزشگاه تئاتر آدمک رفت‌وآمد داشتم و برشی از فضای این آموزشگاه که داخل یک خانه است به نظرم مناسب این اجرا آمد. فکر کردم آدم‌های این قصه، می‌توانند زندگی‌شان را در همین گوشه بگذرانند؛ بنابراین پیشنهاد تبدیل این فضا را به صحنه‌ای برای اجرای نمایش به مدیریت آموزشگاه آدمک، دادم و او نیز موافقت کرد.
  بازخوردهایی که از اجرای نمایش در این چند شب گرفته‌اید، چطور است؟
به‌وضوح می‌بینم و می‌شنوم که تماشاچی فوق‌العاده شگفت‌زده شده و به‌دلیل عجین‌شدن فضای متن با مکان اجرا، توانسته خود را جزئی از قصه تصور کند. این هم‌ذات‌پنداری تا جایی پیش رفته که بعضی شب‌ها مخاطب دوست داشته حین اجرا وارد صحنه شود، بین شخصیت‌ها میانجی‌گری کند و حتی گاه خواسته که بازیگر ما را کتک بزند!
  با توجه به اینکه یک سالن به سالن‌های تئاتر شهر اضافه کرده‌اید، برخورد مسئولان با نمایش «مثل سوسوی فانوس آویخته» چگونه بوده است؟
خوشحالیم که توانستیم مجوز اجرای این نمایش را بگیریم؛ چون در اصفهان تابه‌حال هیچ نمایشی به شیوه آپارتمانی اجرا نشده بود؛ اما متأسفانه هیچ حمایتی از اجرای نمایش نشده و تنها حامیان ما تا این لحظه مردم بوده‌اند. برای یک آموزشگاه تئاتر کاربری سالن نمایش را تعریف کرده‌ایم و حداقل انتظارمان این است که مسئولان برای دیدن نمایش تشریف بیاورند و اگر از دستشان برمی‌آید این مکان را به‌عنوان یک تماشاخانه ثابت حفظ و تجهیز کنند.