مترجم «کتاب رکوئیم برای یک راهبه» گفت: بعضی از اسامی هویت دارند و نمی‌توانیم دست به ترجمه آن بزنیم. یکی از کارکردهای هنر، غریب بودن آن است؛ یعنی قدرت خلاقیت هنر در غرابت آن جای دارد. برگردان بعضی از کلمات به فارسی با کارکرد هنر ناسازگار است.
شاپور بهیان در آئین رونمایی از کتاب «رکوئیم برای یک راهبه» در جهاد دانشگاهی شاهین‌شهر اظهار کرد: مدت‌ها بود که فاکنر من را به مبارزه دعوت می‌کرد. در این مدت وسوسه‌ای در من شکل گرفت که کتاب رکوئیم برای یک راهبه را ترجمه کنم. در این سال‌ها مداوم به سراغ این کتاب می‌رفتم، ولی باز آن را کنار می‌گذاشتم. انگار مانند فاکنر بین ایمان و ناامیدی در جنگ بودم.
وی با بیان اینکه ترجمه کتاب رکوئیم برای یک راهبه به فارسی در حد خشم و هیاهو زمان و کار برده است، افزود: کتاب رکوئیم کتابی است که جایگاه خاصی در آثار فاکنر دارد. از سال 1929 تا 1942 فاکنر در اوج خلاقیت هنری خود قرار داشت. حدود 11 رمان نوشت که بعضی از آن‌ها بخشی از شاهکارهای ادبیات داستانی جهان محسوب می‌شوند، به عنوان نمونه کتاب خشم و هیاهو  یا آبشالوم آبشالوم! را می‌توان نام برد؛ اما بعد از این سال‌ها، فاکنر به دلیل مشکلات مالی و اعتیادش به الکل و کار در استودیو هالیوود برای فیلمنامه نویسی دچار نزول در زمینه خلق و نوشتن شد.
بهیان خاطرنشان کرد: فاکنر بعد از این دوران، تصمیم گرفت یک رمان بلند بنویسد. فاکنر خیال می‌کرد که این رمان شاهکار او خواهد بود. اسم این رمان را حکایت گذاشت. فاکنر این رمان را در عرض 10 سال نوشت؛ اما 10 سال زحمت کشیدن برای او چیزی جز ناامیدی باقی نگذاشت؛ چرا که وقتی این کتاب به بازار عرضه شد، با استقبال کمی از طرف منتقدان و خوانندگان مواجه شد. بعد از آن وی سعی کرد کتابی بنویسد که امید خود را برآورده کند.

نمایش «حرّ دیگر» به نویسندگی و کارگردانی سید روح‌اله فهیمی اصفهانی از 20 تا 30 بهمن‌ماه با همکاری تالار هنر سازمان فرهنگی اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان در سالن نگارستان امام خمینی(ره) اصفهان به روی صحنه می رود.
نمایش «حرّ دیگر» که در ماه بهمن و روزهای ایام دهه فجر به نمایش در آمده، روایت روزهای پایانی زندگی طیب حاج رضایی است. داستان نمایش حر دیگر، از آنجا آغاز می‌شود که یکی از افراد رده بالای حکومت پهلوی، تلاش دارد تا با گرفتن اعترافی بر ضد امام خمینی (ره) از زبان طیب حاج رضایی او را از مرگ حتمی نجات دهد؛ اما در ادامه داستان اتفاقاتی دیگر رخ می دهد.
سرشناس‌ترین لوتی‌ و بزن‌بهادر تهران قدیم مرید و دوستدار امام خمینی(ره)
طیب حاج رضایی، یکی از معروف‌ترین و سرشناس‌ترین لوتی‌ها و بزن‌بهادرهای تهران قدیم بوده است. شهرت طیب در روزگار خودش تا حدی فراگیر می‌شود که در همه شهرهای ایران از او یاد می‌کردند و حتی از نام او ضرب‌المثل ساخته بودند. طیب که در ابتدای جوانی شخصی لات و سنگدل بود، با رژیم پهلوی همکاری داشت؛ اما بنا بر اتفاقات و روایاتی تحت تاثیر قرار می‌گیرد و بعد از سال 1342 مرید و دوستدار امام خمینی(ره) می‌شود. طیب حاج رضایی پس از رودررویی با رژیم شاه و راه‌اندازی چندین اعتراض‌ چندبار دستگیر شده و در پایان محکوم به اعدام می‌شود.
کمبود نمایشنامه‌هایی با موضوعاتی چون تاریخ معاصر ایران و انقلاب اسلامی    
نویسنده و کارگردان نمایش «حرّ دیگر» این نمایش را مستندی از زندگی طیب می‌داند. او در وصف چگونگی انتخاب این موضوع برای نمایش گفت: وقتی قرار شد برای جشنواره تئاتر روح‌اله با موضوع دهه فجر و انقلاب اسلامی ایران نمایشی آماده اجرا کنم، با مشکل عدم وجود نمایشنامه مناسب روبه‌رو شدم. در ابتدا به دنبال نمایشنامه آماده بودم و حتی از دوستان ساکن تهران هم کمک گرفتم؛ اما متن مناسبی به دست نیاوردم. اینجا بود که متوجه شدم در برخی از موضوعات تاریخ معاصر نمایشنامه‌های چندانی برای اجرا نوشته نشده است. سید روح‌اله فهیمی اصفهانی در ادامه افزود: وقتی دیدم نمایشی مناسب برای اجرا در دسترس ندارم، این موضوع را به فال نیک گرفتم و خودم دست به قلم برای نوشتن نمایشنامه‌ای با موضوع انقلاب شدم. با توجه به اینکه بارها از زبان اطرافیان و دوستان حرف‌ها و داستان‌هایی جالب از رشادت‌ها و مردانگی‌های طیب حاج‌رضایی شنیده بودم، کنجکاو شدم که تحقیقی در زمینه زندگی شخصی او داشته باشم؛ البته تحقیق در مورد زندگی پر فراز و نشیب طیب، من را تحت تاثیر قرار داد و باعث شد نمایشنامه‌ای مستندگونه در مورد اتفاقات واقعی و رفتارهای او به رشته تحریر در آورم.
فهیمی سال‌های پایانی زندگی طیب حاج‌رضایی را دوران عرفانی و تغییر و تحول او در زندگی دانست و خاطرنشان کرد: نوشتن مستند نمایشی زندگی طیب حاج‌رضایی بیشتر از همه روی زندگی خود من تاثیر گذاشت؛ زیرا به شکل معجزه فردی مانند طیب که در ابتدا مردی لات و لوتی و به دور از اخلاقیات قلمداد می‌شده است، در مرحله‌ای از زندگی عازم کربلا می‌شود و توبه می‌کند. طیب در ادامه چندین بار در شرایطی خاص و روحانی قرار می‌گیرد که او را به خدا نزدیک می‌کند و برای همیشه دست از رفتار ناپسند خود برمی‌دارد. طیب که در اواخر عمر همیشه یار و یاور مظلوم بود و بر ضد حکومت پهلوی اعتراضاتی برپا می‌کرد تا پایان عمر هیچ وقت امام را ندیده بود؛ اما جالب است که قبل از اینکه توسط حکومت پهلوی به دار آویخته شود، همیشه و هرکجا حمایت و ارادت خود را به امام خمینی(ره) عنوان می‌کرده است. نمایش «حرّ دیگر» به نویسندگی و کارگردانی سید روح‌اله فهیمی کاری واقع‌گرا و مستند است. هرچند سالن نگارستان امام(ره) فضای مناسبی برای پرده‌های نمایشی ندارد؛ اما این نمایش نیز از دکور پیچیده‌ای برخوردار نیست و دیالوگ‌های مرتبط به فضا و موقعیت طیب حاج‌رضایی در تاریخ پیش از انقلاب اسلامی است که مخاطب را به نمایش پیوند می‌دهد. نویسنده و کارگردان نمایش «حرّ دیگر» سید روح‌اله فهیمی 39 ساله است و ادعایی بر نویسندگی ندارد. به گفته خود او در کارگردانی هم کم‌کار بوده و به غیر از تعداد معدودی نمایش، فرصت انجام وظیفه زیادی نداشته است.در نمایش «حرّ دیگر» مصطفی بیگدلی با توجه به اندام و لحن سخنگویی‌ در نقش طیب حاج‌رضایی ایفای نقش می‌کند و احمدرضا سلیمانی بازیگری است که در این نمایش به عنوان یک مقام بالارتبه حکومت پهلوی ایفای نقش می‌کند. طاهره قاسمی دستیار کارگردانی این نمایش را برعهده دارد.نمایش «حرّ دیگر» یکی از نمایش‌های برگزیده جشنواره تئاتر روح اله نگارستان امام خمینی(ره) اصفهان است.
جشنواره تئاتر روح‌اله برای اولین سال از سوی موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره) استان اصفهان با هدف اشاعه و ترویج اندیشه‌های رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران در اصفهان برگزار شد.

نسل فردا / گروه اصفهان: نمایش خیابانی «بذر امید» با روایتی متفاوت از رشد و شکل‌گیری انقلاب اسلامی همزمان با دهه فجر در نقاط مختلف شهر به اجرا درآمد. تئاتر «بذر امید» یکی از تئاترهای خیابانی است که با حمایت تالار هنر وابسته به سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان، به مناسبت دهه فجر در نقاط مختلف شهر به اجرا در آمد و توانست برای مدت زمان کوتاهی به صورت غیرمستقیم در ذهن مردم اثرگذار باشد.کارگردان نمایش خیابانی «بذر امید» پیرامون اجرای نمایش «بذر امید» اظهار داشت: این نمایش درباره یک مرد و یک جوان است که از زندگی خود خسته شده و در کنار یک درخت در ایام دهه فجر تولد گرفته‌اند.
سید پویا امامی افزود: مخاطب این نمایش در 3 اپیزود شاهد نابرابری‌ها و ناعدالتی‌هایی است که این مرد در اداره، بانک و بیمارستان با آن مواجه می‌شود و در انتهای هر اپیزود بازیگر کنار درخت می‌نشیند و با آن درد دل می‌کند. وی با بیان اینکه بازیگر در پایان کار از مردم و تماشاچیان می‌خواهد که میوه‌های این درخت را خورده و بگویند هسته آن را چه‌کار می‌کنند؟ گفت: لحظه‌ای که مردم پاسخ می‌دهند هسته میوه را دور خواهند انداخت، بازیگر جواب می‌دهد همه ما این کار را انجام می‌دهیم؛ اما غافل از اینکه ثمره این دانه، میوه خوشمزه‌ای بود که آن را نوش جان کردیم.
امامی با تاکید بر اینکه همه افراد از نقش هسته در تولید میوه غافل می‌شوند، افزود: در انتها بازیگر با تشبیه دانه میوه به درخت انقلاب، نمایش را به انقلاب ربط می‌دهد که توسط امام خمینی (ره) کاشته و پرورش داده شد و ما خواسته و ناخواسته هر روز به طرق مختلف به این درخت ضربه می‌زنیم. وی بیان کرد: با طرح این پرسش از مردم که چقدر توانسته‌اند هسته درخت انقلاب را بشناسند و آن را پرورش دهند و در نهایت تولدی دوباره برای درخت گرفته و از مردم می‌خواهد دیگر به این درخت آسیبی نرسانند.
نمایش «بذر امید» به همراه 2 تئاتر دیگر از 12 تا 21 بهمن در ساعت 16 و 17 در نقاط مختلف شهر از جمله روبه‌روی هتل عباسی، ارگ جهان نما، خیابان جامی و میدان انقلاب به اجرا در آمد.

مفهوم شخصیت شهاب در (باز) روایت فیلم «پل خواب»، اولین نویدبخشی اکتای براهنی در مقام فیلمساز، از شخصیت راسکولنیکفِ «جنایت و مکافاتِ» داستایوفسکی یک انسان مثله‌شده است که بی‌پناه و بدون هیچ اصل یا قاعده‌ای در کشاکش زمانه‌ای بی‌رحم و بی‌پروا دست به کنش می‌زند، زمانه‌ای که برای او هیچ‌گونه فضیلت یا مهارتی برای زیستن به ارمغان نیاورده است (درباره‌ این موضوع و نسبتش با ادبیات و هنر، بعدها بسیار خواهم نوشت). در نظر اول، مشابهت غریبی میان این دو شخصیت در دو زمانه متفاوت وجود دارد: شهاب (که نقشش را ساعد سهیلی بازی می‌کند) آنچنان‌که راوی «جنایت و مکافات» توصیف می‌کند، همچون راسکولنیکف، «بسیار خوشگل بود. چشمانی زیبا و پُررنگ، موهایی خرمایی، قدی بلندتر از معمول و هیکلی باریک و متناسب داشت» و در اتاقی زندگی می‌کند که «قفس بسیار کوچکی» است، در چهره‌اش «غم و رنج» موج می‌زند و گاهی «عبوس و گرفته و مغرور و متکبر» به نظر می‌رسد و از هر چیز مهم‌تر، عاشق است و در مخمصه. با این‌همه، میان شهاب و راسکولنیکف تفاوت‌های بنیادین نیز وجود دارد، هرچند در نهایت هر دو به یک اقدام واحد دست می‌زنند: راسکولنیکف یک اصولگرای اخلاقی است و کار خود را بر طبق اصولش چنین توجیه می‌کند که «اگر هدفم خوب است، یک جنایت عیبی ندارد؛ یک کار ناصواب می‌کنم ولی دستم برای صد کار صواب باز می‌شود» و مسئله‌اش را همزمان به دغدغه‌های اخلاقی و اجتماعی ربط می‌دهد. در مقابل، شهاب زیر چرخ‌دنده‌های زمانه بدون هیچ اصل و قاعده‌ای تصمیم به جنایت می‌گیرد، تصمیمی که حتی حاصل مصممیت (resoluteness) و انتخاب آگاهانه‌ او نیز نیست، بلکه برآمده از توهم حاصل از تخدیر و نشئگی روانگردان‌هاست و مهم‌تر از آن، فانتزی‌های ناکام و مسئله‌ شهاب بیش از حد شخصی است یا حتی اگر دقیق‌تر بگویم، به شدت فردگرایانه (individualist) است: برادر ناتنی مادرش سرمایه‌ مشترک را بالا کشیده و او در میان خیل طلبکاران گیر افتاده و ازدواجش با ندا، دختری از خانواده‌ای متمول، به اوج بحران رسیده است و دست آخر، تنها دلیل و توجیهی که شهاب برای قتل یک‌شکل و یکسان دو پیرزن ذکر می‌کند، «تحقیر شدن» است و نه حتی به صراحت تصاحب پول‌های پیرزن.زمانه شهاب و راسکولنیکف دو زمانه‌ متفاوت است و بازنمایی این نکته در «پل خواب» نقطه‌ عطف (باز) روایت سینمایی «جنایت و مکافات» پس از حدود ۱۵۰ سال محسوب می‌شود.
 شخصیت و رفتار شهاب آشکارا واکنشی است و وابسته به موقعیت. او یک برساخته‌ اقتصادی (و بعد، اجتماعی) است و همه‌ این‌ها روایت «پل خواب» را به یک روایت موفق و دغدغه‌مند دست‌چپی از شاهکار داستایوفسکی تبدیل می‌کند: زیربنای روایت بی‌تردید اقتصاد است و روبنای اجتماعی (و فرهنگی) حاصل همین زیربناست.
نخست، تضاد طبقاتی است که در رابطه‌ شهاب ـ ندا برجسته شده است همچنین در رنج‌ها و آرزوهای رانندگان آژانس هنگامی که از نسبتشان با مسافرهای پولدار بالای شهر حرف می‌زنند، کسانی که حتی به سیگارهای گران مسافران و لب‌هایی که شایسته‌ آن سیگارها هستند، می‌خندند؛ اما حسرت‌بار و تحقیرشده؛ چندان‌که گویی همه از شهاب و نامزدش گرفته تا راننده‌ها در وضعیتی زیست می‌کنند که چاره‌ای ندارند مگر خفه شدن و سرکوب شدن زیر بار سنگین پیش‌فرض‌های اید‌ئولوژی سرمایه‌داری و البته سرکوب کردن رویاها و خیال‌های خامی که همین اید‌ئولوژی در آن‌ها تولید کرده است.

نسل فردا / گروه اصفهان: «یادمان بهمن»، عنوان ویژه برنامه موزه هنرهای معاصر اصفهان بود که با همکاری سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان برگزار شد. برپایی کارگاه چاپ سیلک در روز 22 بهمن نمایانگر تلاش، مقاومت، خلاقیت و همت زنان و مردانی است که در سال‌های انقلاب با استفاده از این هنر جلوه‌هایی از مقاومت را با زبان تصویر و به صورت ساده و روشن به مردم منتقل می‌کردند.رئیس موزه هنرهای معاصر اصفهان، با بیان اینکه پلاکاردها، نوشته‌های تبلیغاتی و پوستر در تمام انقلاب‌ها، اعتراض‌ها و اعتصاب‌ها نقش مهمی داشته، گفت: صنعت چاپ ماشینی به شکل امروز در نخستین حرکت‌های انقلاب در دسترس نبود؛ از جهتی تکثیر و پخش پوسترها در کوتاه‌ترین زمان و رساندن آن به دست مخاطبان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود.مهدی تمیزی چاپ دستی به ویژه چاپ سیلک اسکرین را از رایج‌ترین روش‌ها برای تکثیر عنوان کرد و افزود: این نوع پوسترها دارای طراحی ساده، موثر و هدفمند و روی اشیاء مختلف در شکل و اندازه‌های گوناگون قابل اجراست.وی ادامه داد: پوسترهای انقلابی معرف بخشی از فرهنگ تجسمی مدرن ایران و دوران انقلاب اسلامی هستند که کشف جدیدی به عنوان زبانی برای بیان انقلاب بودند؛ به همین دلیل پوسترهای انقلاب بخشی از تاریخ گرافیک کشور ایران به حساب می‌آیند.تمیزی، پوسترهای انقلاب را مبنای بسیاری از حرکت‌ها عنوان کرد و ادامه داد: برگزاری کارگاه و نمایشگاه چاپ سیلک در موزه هنرهای معاصر و مجاور میدان امام (ره) در روز 22 بهمن نشان از حضور و دغدغه‌مندی هنرمندان هنرهای تجسمی در کنار هنرمندان عرصه‌های مختلف برای همدلی، همگامی و حرکت با مردم انقلابی داشت.
وی گفت: هنرمندان همواره از میان جامعه برخواسته‌اند تا با استفاده از توان خود به بیان دغدغه‌ها بپردازند و شهر اصفهان مهد تمدن، فرهنگ و پرورش هنرمندانی است که همواره برای دفاع از خاک میهن از جان خود نیز گذشته و در کنار مردم با توانمندی خود یاریگر رهروان انقلاب بوده‌اند.رئیس موزه هنرهای معاصر اصفهان اجرای پوستر با تکنیک چاپ سیلک در روز 22 بهمن را تداعی هنرمندان تجسمی سال 1357 دانست و اظهار داشت: اوج و شکوفایی پوسترهای انقلابی از جمله چاپ سیلک در سال‌های 57 تا 60 بوده است و هنرمندان با خلق هنر خود همواره مقاومت، رشادت و پایداری مردم را برای پیروزی انقلاب اسلامی به نمایش درآورده و حماسه‌ها را ماندگار ساختند.

نسل فردا / گروه اصفهان: نخستین نشست تخصصی هنرهای تجسمی با عنوان «نشانه شناسی خط و نقش در هنر معاصر» با حضوردکتر بهمن نامور مطلق دانشیار دانشگاه شهید بهشتی و معاون صنایع دستی و هنرهای سنتی کشور، دکتر علی عباسی استاد دانشگاه شهید بهشتی، دکتر محمدرضا مریدی استادیار دانشگاه هنر تهران، دکتر میثم یزدی مدرس دانشگاه هنراصفهان در سالن سعدی برگزار شد.در این نشست که با حضور جمعی از استادان رشته‌های مختلف به ویژه خطاطان در میان علاقه‌مندان به مباحث هنری در بعدازظهر روز سه شنبه 24 بهمن ماه در سالن سعدی حوزه هنری برگزار شد، اولین سخنران این برنامه دکتر میثم یزدی در خصوص نوسنت گرایی، سقاخانه و نقاشی خط به بیان مباحث خود پرداخت و گفت: نوسنت گرایی نوعی تفسیر جدید از ارزش‌های قراردادی حاکم برهنر و تلاش برای ایجاد پیوند سنت و هنر مدرن است و هدف آن، کشف یک مکتب هنر ملی و نو در ایران بود. وی نوسنت گرایی را حس رهایی از کلیشه‌ها در فرهنگ خواند و افزود: باید دید مکتب سقاخانه توانسته به این مهم دست یابد یا نه؟
وی سپس به بررسی نوسنت گرایی از دیدگاه علمای علوم سیاسی پرداخت و تصریح کرد: شاید شروع مکتب سقاخانه عامدانه نبوده باشد؛ اما در برجسته سازی آن مسائل سیاسی مهم بوده است. یکی از کارهایی که نوسنت‌گرایی می‌کند، به چالش کشیدن خاطرات و فرهنگ‌های اصیل است.وی ادامه داد: ما در نوسنت گرایی دو نوع گرایش داریم که یکی گرایشی است که زنده رودی را سرآغاز نقاشی سقاخانه می‌داند که در واقع پالایش هندسه تصویری خط در فرم‌های بصری و بی‌اعتنایی به اصول خوشنویسی است. زنده رودی در این زمینه آثار خود را از آثار مذهبی و با الهام از کربلا آغاز کرد.یزدی با اشاره به اینکه دو گونه هنرمند نقاشیخط داریم یکی هنرمندانی که از پایه نقاشی به نقاشیخط آمده‌اند و دیگری هنرمندان خطاطی که وارد نقاشیخط شده‌اند گفت: مخاطبان این هنر دو دسته‌اند نخبگان جامعه (هنرمندان) و مردم عادی.وی تأکید کرد: در ادبیات سیاسی نوسنگ گرایی نوعی استراتژی سیاسی تلقی می‌شود و باید پرسید آیا نقاشیخط یک رویکرد شرق شناسانه است یا رویکرد پسااستعماری است؟وی خاطرنشان کرد: برخی از کسانی که با این هنر آشنایی کامل ندارند به علت عدم شناخت کافی در خصوص نقاشیخط و شکل گیری (نوسنت گرایی و سقاخانه) این‌ها را سرچشمه گرفته از حکمت و یا مذهب اسلامی می‌دانند که درست نیست.